Ik kan je voorstellen, helemaal tot in de puntjes voorstellen. Zo echt dat ik je bijna voel. Ze zeggen als je iets kunt dromen dat je t ook kan doen.

Ik kan je dromen, met kleine blonde krulletjes en dikke wangen. Of je die nu van mij zou hebben of van je vader dat maakt niet uit.
Ik kan je dromen met liefde en pijn. Jouw knuistjes om mij heen, je eerste stapjes, vertederd kijken als je slaapt en bijna doodgaan van liefde en geluk.
Ik kan je dromen, maar ik weet dat ik t niet kan doen.

Ik besef ook dat het niet zaligmakend zou zijn. Als je werkelijk hier op aarde zou komen dan zouden we ook ruziën. Dan schopte jij en deed ik vast stomme dingen waarvoor jij dan later weer in therapie had gemoeten.

Ik zit op de roze wolk van ‘wat als.’ Die roze wolk is liefdevol maar ook pijnlijk. Ik weet niet wat de reden precies is waarom jij niet op aarde bent gekomen.. We kunnen nooit de agenda van de ziel doorgronden met onze logica. Wellicht zal ik het ooit nog snappen, kan ik werkelijk voelen dat het zo had moeten zijn.

Ik mis je, ook al heb ik je nooit gekend. Jij hebt voor altijd een plek in mijn hart. Wij gaan je meenemen op onze reis, Raven. Want ik kan wel iets doen!

Ik ga jouw naam eren, zorg jij voor bescherming?

Liefs jouw mama