Een onvervulde kinderwens en blij met je leven, hoe doe je dat?

Je voelt de angst om je hart heen knellen en er komen vlagen van paniek omhoog! Nee, dit kan toch niet waar zijn!? Voor de buitenwereld lijk je het goed voor elkaar te hebben. Leuke baan, mooi plekje maar van binnen voelt het leeg. Er schreeuwt onder je huid het verlangen om je eigen kind in je armen te mogen houden. Je hebt jaren geïnvesteerd in verschillende trajecten. Alles zonder resultaat. Na ontelbare teleurstellingen en het elke weer vinden van hoop en moed, zakt de moed nu écht in je schoenen. Het voelt zo akelig en kil. Dit was toch niet de bedoeling? Ga je ooit weer genieten en werkelijke vervulling ervaren in je leven of blijft deze leegte er voor altijd….?

• Je voelt je zo machteloos. Je hebt van alles gedaan. Van een andere voeding tot acupunctuur en dan nog die medische trajecten. En voor wat? Je staart naar een berichtje op je telefoon met een ‘bijzondere blije’ aankondiging van een van jouw vrienden. Jouw handen trillen en het moment lijkt te bevriezen. Nee!! Niet weer. Niet zij ook al.. Je voelt je op de zijlijn van het leven staan en de tranen rollen over je wangen. Zo oneerlijk.. Wordt deze pijn ooit minder?

• Je zou willen dat er een uitknop op dit verlangen zat. Dat je niet meer verlangende om moeder te worden. Even niet meer die pijn voelen maar rust en vrede in jezelf voelen. Blij zijn met je leven?! Je weet niet eens meer hoe dat voelt! Je herkent jezelf bijna niet meer. Ergens weet je dat er een vrolijke, avontuurlijke en mooie vrouw in je aanwezig is maar je voelt haar al zo lang niet meer dat je gaat twijfelen.. Is ze er nog wel? En zo ja; hoe kom je er dan bij?!

• Mama!! Een klein ventje komt waggelend je kant op. Je kijkt naar het kind van jouw vriendin. Die blonde krulletjes, het kleine knuistje dat in de hand van je vriendin glijdt. Er komt een brok in je keel. Nooit zal dat 'Mama!!' voor jou zijn. Het voelt alsof je er niet bij hoort, alsof het leven jou overslaat en dat voelt zo eenzaam.'

• Je kan het niet begrijpen! Waarom toch niet? Je lichaam is toch gemaakt om kinderen te krijgen? Elke maand, al jaren lang word je ongesteld. Waarom is het bij jou dan niet gelukt? Je voelt de bekende twijfel over jezelf binnensluipen.. Alle mogelijkheden heb je bekeken en toch... Had je niet beter dit moeten doen? Of zou je niet beter toch dát....? En voor je het weet ben je opnieuw in diezelfde gedachten verzonken waardoor je je steeds rotter en rotter voelt. Je moet erover ophouden. Het is niet gelukt, punt. Maar hoe moet je in vredesnaam verder vanaf hier?

• Morgen is het familiedag. Een dag met al je neven en nichtjes. Vorig jaar ben je ook al niet gegaan omdat het veel te pijnlijk was. Je durfde niet. Nu is het al weer een jaar verder en je licht te woelen in je bed. Moet je nu wel of niet gaan. Je vindt van jezelf dat het nu wel moet kunnen maar hoe houd je jezelf staande? Misschien krijg je weer van die vragen die je ineens voor het blok zetten. Of misschien zegt niemand er iets over en voel je je helemaal niet gezien. Weer kijken naar het geluk van anderen.. is dat nu wat je nodig hebt? Maar je wil ook het contact niet kwijt en je bent de vorige keer ook al niet geweest. Je zucht en draait je nog eens om, niet wetende wat je toch moet gaan doen.