Ongewenst kinderloos
.. en gelukkig met mijn leven
Mijn ervaring
Toen ik jong was wist ik het 100% zeker.
Ik zou moeder worden.
Aangezien ik enigst kind ben wilde ik er minimaal 2. Er is nooit in mij opgekomen dat dit niet mogelijk zou kunnen zijn…. In mijn tijd was het juist dat je op moest passen dat je niet zwanger werd!
Ik heb aantal relaties gehad maar geen van deze relaties was krachtig genoeg om een gezin mee te gaan starten. In oktober 2008 leerde ik Martijn kennen en in februari 2009 besloten wij (Martijn en ik) dat we er voor zouden gaan! Ik was toen 33 jaar. Toen startte een 11 jaar durend proces. Maar ons kind kwam niet.
Honderden keren mijn benen wijd op de tafel van de gynaecoloog.
Verdriet wegdrukken omdat ik op mijn werk er achter kwam dat ik toch weer ongesteld geworden was.
Immense hoop voelen als ik overtijd was. Maar de hoop met gedachten proberen te dempen zodat de pijn minder zou worden als het toch niet waar bleek te zijn.
Met tranen naar een zoveelste negatieve zwangerschapstest staren.
De discussies met mijzelf als ik in mijn vruchtbare periode zat. Ga ik vrijen of niet.. “Ik heb geen zin om te vrijen, of toch wel?’ “Misschien laat ik nu een kans liggen….”
Mijzelf groter voordoen dan ik van binnen voelde als mensen vroegen of ik kinderen had…
Pff.. Wat heeft dit een ongelofelijke impact gehad!! Ik kon toch niet gelukkig worden als ik geen moeder werd? Het leven schoof aan mij voorbij. Ineens drong het tot mij door; 11 jaar!!? Hoe lang ga ik nog door met lijden?
Het is genoeg geweest.
Langzaam kreeg ik moed om dat hoofdstuk af te gaan sluiten. Ik was moe en wilde mijn leven weer terug.
We zijn ons nieuwe hoofdstuk ingegaan. Met alle lessen en wijsheid die we hadden opgedaan. We zitten nu nog midden in dit hoofdstuk. Met echt levensgeluk, energie, een koers en een duidelijk gevoel van “let’s go”!
Mijn verhaal
Mijn verhaal begon in 2009 op dat moment werd er in Mumbai (waar we 1 jaar gewoond hebben) mijn spiraaltje er uit gehaald. Daar is het natuurlijke proces gestart. Maar elke maand kregen we een teleurstelling..
We zijn terug gekomen uit Mumbai en zijn in Belgie gaan wonen waar we een heel gaaf vrijstaand huis gekocht hadden. Het was een speels huis waar in ik in mijn gedachte al een glijbaan had gemaakt zodat onze kinderen die daar heerlijk zouden spelen. De grote tuin nodigde uit om in te ravotten.
De kinderkamer bleef de enige kamer in het huis die niet af kwam. Het voelde alsof ik in de kleurplaat leefde waar ik een vakje niet ingekleurd kreeg.
Na 1 1/2 jaar proberen zijn we, gezien mijn leeftijd, het medische circuit ingegaan. We hebben een aantal IUI-pogingen gedaan en zijn daarna doorgestuurd naar een ander ziekenhuis waar ICSI de volgende stap was. Mijn eicellen waren niet optimaal en het waren er niet echt veel.
Met de maximale dosis hormonen konden er twee of drie eitjes geoogst worden. Geen enkele embryo is hieruit ontstaan. Dus dit resulteerde heel vaak in teleurstellende berichten. We zijn toen van ziekenhuis veranderd omdat we vaak onprettige ervaringen beleefd hadden. Ik vond het ziekenhuis erg kil en onpersoonlijk. We kwamen in Leuven terecht. Daar heb ik eerst een operatie moeten ondergaan omdat de endometriose precies in de weg zat voor de eicelpunctie.
Maar ook hier was het resultaat niet positief. De volgende stap was embryodonatie maar dat was voor ons geen optie. Bij mij kwam de vraag vaak omhoog: Hoe ver moet ik dit gaan forceren? Ik was volledig mijzelf en mijn geluk kwijtgeraakt.
Ons huis was gelinkt aan het krijgen van een kind en dit voelde als een blok aan mijn been. We wilden graag een nieuwe start maken. We hebben in 2021 ons huis verkocht en zijn op een grote zeilboot gaan wonen.
Volledig het roer om!
Ik had vaak de gedachten: Als we geen kinderen kunnen krijgen dan kan ik ook kiezen voor een heel ander leven!
En dat leven gaf mij de vrijheid waar ik zo lang naar gesnakt had.
Onze zeilboot hebben we Raven genoemd. Dat was de meisjesnaam die onze dochter gekregen zou hebben als ze op deze wereld gekomen zou zijn. Nu hebben we haar toch op een of andere manier bij ons en zeilt ze met ons onze nieuwe horizon tegemoet.
In de ochtend het water in en met een kopje koffie, luisterend naar de lepelaars, onze volgende reis plannen.
Het leven voelt weer magisch aan!