Kan iemand jou troosten?
Misschien herken je dit: Mensen willen je graag troosten en slaan een arm om je heen. Vinden het zielig voor jou, sneu. Hadden zo graag iets anders voor jou gewild maar voelen zich machteloos. Bijna niemand heeft geleerd hoe je met deze diepe ingrijpende pijn om moet gaan. Bij onszelf niet, maar ook niet bij anderen.
Onze maatschappij is gericht op iets fixen. Er is een probleem en dat lossen we op, linksom of rechtsom. Maar sommige dingen zijn niet op te lossen maar zijn. En dat is lastig en misschien wel niet te verteren.
Je krijgt tips:
Je moet het ook loslaten!
Soms wordt je pijn weggelachen:
Je mag die van mij wel even lenen!
Je krijgt advies:
Heb je wel eens aan adoptie gedacht?
Alles om maar niet werkelijk te hoeven erkennen hoe pijnlijk en machteloos het is. Want dat is een emotie die we liever niet willen ervaren. Bij onszelf niet maar ook niet bij een ander.
Troost in onze maatschappij is vaak sussen. Het stil krijgen van de emotie. Kijk maar eens om je heen naar uitspraken die je hoort of misschien zelf ook wel eens gegeven hebt.
Lieverd, dit is toch geen reden om verdrietig te zijn?
Ssst…. Stil maar..
Kusje er op?
Gaat het weer?
Lieverd nu niet gaan huilen hé..
Hier hoef je toch niet boos over te worden?
Nou, nou; zo hoeft het ook niet hoor, je kunt dit ook fatsoenlijk zeggen.
Als je er goed naar kijkt dat heeft het een ondertoon dat het niet oké is om dit te voelen en dat het maar snel over moet zijn. En het liefste wil je er natuurlijk zelf ook zo snel mogelijk van af want het is akelig.
Maar emotie is er om te doorvoelen. Te ervaren, te beleven. Om er mee te zijn in alle facetten van de pijn. Niet om het te herkauwen en herhalen of om in te verdrinken. Niet om tegen te vechten of om van weg te vluchten. Niet om het te vergroten en projecteren. Het vraagt wat van jezelf om dit echt te kunnen, om dit echt te durven en om dit echt te willen.
Hoe kun je jezelf troosten? Niet het sussen van de pijn maar het doorvoelen van de pijn geeft troost. Het kunnen zijn met de pijn zonder het te willen veranderen en zonder jezelf te verliezen. Dat geeft wezenlijke troost.
Toost aan jezelf geven is onmisbaar in deze pijn. Maar op welke manier geef je jezelf troost?
Als je troost aan jezelf geeft op een manier van sussen, van klein houden dan kun je je zelf in eeuwigheid troosten maar het lost niets op. Sterker nog je versterkt het gevoel dat je zielig bent en terecht troost nodig hebt.
Het klinkt misschien hard maar geloof mij, ik ken alle vormen van troost.
Ik ken het verdrinken en het herkauwen. Ik ken het vluchten en het vechten. Ik ken het vergroten en het projecteren en ik ken ook die waarbij ik mijzelf klein houd. Waarbij ik mijzelf zielig vind en waarbij ik recht heb op verdriet en op pijn.
In al die 11 jaar heb ik alle mogelijke strategieën om om te gaan met pijn geprobeerd. Sommige bewust en andere als een oud overlevingssysteem.
Als ik achteraf kijk naar alles wat ik ervaren heb is het aanvaarden van de situatie de eerste stap geweest in het mijzelf troost kunnen geven op een helende manier. En daar zit de crux. Want ik wilde het nooit aanvaarden want dan was het dus een feit dat ik geen moeder werd en dat durfde ik nog niet aan te kijken. Hiermee kwam het troosten van mijzelf in het geding.
Als je middenin de pijn zit. Midden in het verdriet voel je je vaak alleen omdat je van niemand echt troost kan ervaren. Of je moet geluk hebben dat er iemand is die met jou kan zijn in de pijn zonder het te willen verkleinen; Jouw of de emotie. Dat zou echt helemaal top zijn! Maar goed, helaas voelen velen zich nog alleen..
Jezelf troost geven is het enige wat je werkelijk helpt maar de manier waarop is zo belangrijk. Wil je jezelf troost geven begin bij erkenning met liefde en zachtheid.
Erken dat je pijn hebt.
Erken dat dit je is overkomen (let op!! Geen eigen schuld!!).
Erken dat je het leven anders voorgesteld had.
Erken dat je dit zwaar vind. Dat het moeilijk verteerbaar is.
Dat is het begin om het te gaan aanvaarden. Niet het aanvaarden dat je geen moeder wordt want misschien is het nog niet zo ver of ben jij nog niet zo ver. Maar het aanvaarden dat je in deze situatie zit.
Sta hier stil bij. Schrijf iets op. Teken of schilder iets en maak er tijd en ruimte voor. Door maar door te blijven rennen in je leven stel je het uit en dan blijft het etteren in je leven.
Sta stil, beleef en ervaar.
Geef jezelf die gezonde en helende troost. Twee tips die hierbij belangrijk zijn:
- Blijf bewust van je ademhaling. Als deze stokt of wanneer je deze inhoud dan zet je de pijn vast. Laat het doorstromen met de ademhaling. Dus blijf ademen in de pijn toelaten.
- Ogen open of ogen dicht? Wanneer je tijd neemt om te voelen wat er in je lijf te voelen is dan helpt het om je ogen te sluiten. Om beter af te kunnen stellen op je lichaam. Maar wanneer je dit goed af gaat en je voelt de pijn doe ze dan open. Want door het sluiten van de ogen kan je in het verdriet weg zakken.
Het helend troosten van jezelf is de enige weg naar een wezenlijke diepgaand gevoel van geluk.
Veel liefde en zachtheid gewenst.
Liefs Tanja